Bij de beelden

Eén van de grootste ontdekkingen in deze DW B is volgens mij het dubbeltalent Maarten Otten. Toen we op zoek waren naar beeldmateriaal, bleek hij naast een dichterstalent eveneens een grote beeldende kracht te bezitten. Er doken foto’s op van de catacomben van de Facktorij, waar geheel conform het cliché van de ‘brute’ kunstverzamelingen van Jean Dubuffet en Hans Prinzhorn, dozen en dozen werk stonden te verstoffen. Niet allemaal goud, maar toch een ontdekking. We troffen van Otten montagewerken aan, schilderijen, tekeningen, cartoons, droodles en vrij werk op ongewoon materiaal. We troffen werk aan in de sfeer van Pop Art, CoBrA en John Heartfield, hoewel het aanwijzen van verwantschappen een beetje gratuit is als je oog in oog staat met deze enorme productie met zo’n eigenzinnige zeggingskracht.
Hieruit selecteerden we vooral recent werk, collages en stripgerelateerde tekeningen, waarbij we beperkt werden door de eis dat de afbeeldingen in zwart-wit overeind moesten blijven.
Doorheen het nummer zijn close-ups opgenomen van het grote werk dat de veelzeggende titel Betekening heeft, een geheel van lange stroken papier, met een indrukwekkende densiteit gevuld met een bont geheel van illustraties van vrouwen, injectiespuiten, verwrongen lichamelijkheden, ingewanden, aders, explosies en ejaculaties, alcohol en religie, parasieten, duivels en ruimtemonsters.
Werk waarin het heerlijk verdwalen is tussen de obsessies en de associaties van de kunstenaar, de boodschappen en taaluitingen in een hallucinante trip langs het compleet particuliere symbolensysteem van Maarten Otten, dat alles over hem zegt en tegelijk nog heel veel voor ons verbergt.

Patrick Bassant