Hugo Bousset
Smaakmaker bij DW B 2018 2: Kamer in Oostende
Beste lezers,
Curatoren Koen Peeters & Koen Broucke hebben een prachtig boeknummer gemaakt over Oostende, als paradoxale ontmoetingsruimte voor wie levenslang verliefd is op de Stad-aan-Zee, en wie er als passant en reiziger zonder bagage aanspoelt. In tientallen teksten en beelden raast het hele leven voorbij, als een hevige vloed, om telkens tot rust te komen, zich terug te trekken, tot alleen wat ribbels op het strand overblijven.
Ik tik enkele verzen en zinnen over:
‘Oostende is een stad die gevallenen opraapt.’
‘Wat zou uit de zee komen
Om ons te redden?’
‘Het raadsel van Oostende is nog door niemand opgelost.’
‘Oostende is de beste muze die men zich wensen kan.’
‘De marine is een zelfportret.’
De veelkantigheid van Oostende wordt goed uitgebeeld door het ‘Monument for a Wullok’ van Stief DeSmet, in opdracht van Beaufort 2018 gemaakt op de Westelijke Strekdam. De ruwe buitenkant van de bronzen schelp met zichtbare lasnaden zal op termijn de kleur van de Noordzee krijgen, zoals een wulk past. Binnenin vind je de contemplatieve rust van een tempeltje, opgetrokken volgens de regels van de sectio divina, de gulden snede.
Dezelfde onvatbaarheid van de zee beheerste de werken van ‘Het Vlot. Kunst is (niet) eenzaam’, gecureerd door Jan Fabre en Joanna De Vos en geïnspireerd door ‘Het Vlot van de Medusa’ van Théodore Géricault. Ik bezocht Mu.ZEE, en ik voelde eb en vloed in mijn gemoed. De video ‘The Raft’ van Bill Viola toont een groep wachtende mensen die uit het niets wordt overspoeld door een vloedgolf. Ze dreigen te verzuipen, zoals de honderdvijftig passagiers die zich tweehonderd jaar geleden uit het zinkende schip ‘Méduse’ trachtten te redden op een vlot en van wie er na twaalf dagen strijd tegen het water nog veertien overbleven. De anderen waren overboord geduwd, verhongerd of zelfs opgegeten. Wie denkt niet aan de 20 000 vluchtelingen die tijdens de laatste twintig jaar op zee zijn omgekomen in gammele boten van mensensmokkelaars? Voor hen geen Beloofde Land.
Maar er was ook een ruimte voor de feeërieke installatie ‘Uncertain Journey’ van Chiharu Shiota. Ze werkt met duizenden draden van bollen rode wol, en een veelvoud aan nietjes. Je loopt tussen de vertakkingen van je eigen brein, en de complexe netwerken van relaties met anderen. De boot duidt een levensroute aan, naar een mysterieuze, ongrijpbare bestemming.
‘Un baiser d’Ostende’ stond op de prentbriefkaart met gekleurde en gekrulde letters, die mijn vader tijdens de vakantie naar zijn toekomstige vrouw, mijne moeder, verzond.
Zo ook hebben Koen & Koen dit werk bedoeld.
‘Ik was deel van het liefdevolle geloof in de nederige, moedige arbeid van de literatuur. Het is wreed en prachtig.’
Hugo Bousset