Xander Kindt (2004) groeide op in de polders van het Waasland. Terwijl hij zijn middelbaar doorbracht op de
Kunsthumaniora in Antwerpen, kreeg hij de smaak van de stad te pakken en nu studeert hij er Woordkunst aan
het Koninklijk Conservatorium. Xander laat zich graag beïnvloeden, zowel door de stad als door het
platteland, zowel door chaos als door stilte. Via taal, beeld, geluid, gebaren of net witruimte probeert hij
betekenis te vinden in wat er om en in hem beweegt. In vormen van theater, poëzie, proza en alles daartussen
zoekt hij naar wat hij wil vertellen.
Vallende vogels in Mexico
Oma hangt theezakjes aan de waslijn
om onze gesprekken te recycleren,
stelt dat eenzaamheid
gelukkig voor twee telt
Ook ik
ben zo een meerwaardezoeker
en ook ik plaats post-its
om te memoriseren
ben bang
dat de dingen al na een eerste lezing verloren gaan
Oma wiegt het verleden weg en ik probeer
iets in te halen Die constante
angst om de dingen voorbij te laten gaan
Als kind al hing ik knijpers aan mijn oorlellen
in de hoop ergens bevestigd, nu
vastgehouden te worden
en terwijl vogels vallen in Mexico
vult oma’s waslijn zich met post-its
als krijsende kraaien, draait de taal
mij een laatste tong
Ik bijt
me ergens in vast,
vraag me af waarom gedichten
bij een tweede lezing naar vergeten thee ruiken
***
In mijn geboortehuis staan bakstenen bol
van dwanggedachten Opgeslokt door het cement
bleven mijn kinderjaren er in de muren steken
Zonnestralen proberen gaten te branden
in het stenen pantser Het licht zoekt altijd
naar de oneffenheden
van zowel het huis als haar bewoners
Een vraag stellen doe ik hier in mijn moedertaal, die van mijn vader leerde ik nooit
De vraag:
of de voordeur bijhoudt hoe vaak ik ’m achter me dichttrek,
iedere keer een beetje minder thuis
Het huis was ooit
een steeds sneller kloppend hart
Nu slaan de kamers het ritme
van de routine die
weerklinkt
in de voetstappen
Er vult zich een leegte, ik kan het voelen
Warme melk in mijn buik
Wat is de houdbaarheidsdatum van een geboortehuis?
Hoe vaak kan je een deur achter je dichttrekken voor die definitief in het slot valt?
Feit: Op het drielandenpunt bij Vaals bevindt zich een doolhof. Het is niet de bedoeling er uit te raken, wel het midden te vinden. Het punt (aangeduid door een grenspaal) verschoof doorheen de geschiedenis een paar keer en over de onzichtbare grenzen heen werd gesmokkeld. Een vrouw uit Gemmenich verkocht er limonade en onder haar zeil ook wat sterkers voor wie het nodig had.
Herinnering bij dat feit: Een jongere versie van mij springt rond de paal van land naar land. ‘Nu sta je in Duitsland ‘, zegt mama.
‘Nu in Nederland.’ (Ongelooflijk!)
‘Spring nu maar weer naar huis.’
***
Hoe alles achter te laten (langzame versie)
- Trek de deur van je geboortehuis achter je dicht. Probeer te vergeten welke kleur die had (blauw) en hoe het slot klonk wanneer je de sleutel erin stak.
- Start een vriendschap.
- Ontdek dat de vriendschap die je startte het mooiste is wat je ooit overkwam en verlang naar meer.
- Teken je geboortehuis maar zorg dat het mislukt. Geef het ramen, bakstenen en cement maar vergeet de deur.
- Warme melk in je buik.
- Start een romantische relatie met je vriendschap. Bezegel je liefde door een hartvormig slot aan een brug te hangen. Herhaal. Tot de brug meer dan diens eigen gewicht draagt.
- Ga samen naar Amerika.
- Stel vast dat New York zinkt onder het gewicht van zijn eigen wolkenkrabbers. Je kan daar niets aan veranderen en dus probeer je het ook niet.
- Bouw wolkenkrabbers in je hoofd. Geef een verdieping aan elke gedachte.
- Probeer het hoofd boven water te houden.
Hoe alles achter te laten (snelle versie)
- Trek de deur van je geboortehuis achter je dicht.
- Probeer het hoofd boven water te houden.
Reactie plaatsen
Reacties