DW B

Op het moment dat het vliegveldpersoneel de bebloede hal begon schoon te dweilen, startte het cheesy fluitje van Van McCoy’s discohit ‘Do the Hustle’ – en toen barstte ik in een zenuwachtig lachen uit. Minutenlang had ik met een mengsel van fascinatie, afgrijzen en een scheef glimlachje naar Dial H-I-S-T-O-R-Y (1997) zitten kijken, een film van de Belgische kunstenaar en filmmaker Johan Grimonprez waarin de vroege geschiedenis van vliegtuigkapingen wordt verteld. Nu werd ik daadwerkelijk geraakt door dit werk. De sublieme wijze waarop de laconieke reactie op een terreuraanval op een vliegveld werd verbeeld – de menselijke resten worden doodleuk opgeveegd met muzak als muzikale begeleiding – werkte me onwillekeurig op de lachspieren.

Beste wolven,

nr. 8, 2016

Op 2 december 2016 overleed Paul de Wispelaere in zijn woonplaats Maldegem. Hij werd geboren in 1928 en was een van de laatste én bekendste vertegenwoordigers van de generatie prozaschrijvers die in de jaren 1960 aan de vernieuwing van de Vlaamse roman werkte. Was hij in die jaren vooral bekend als essayist en als verdediger van complexe romanvernieuwingen zoals de Franse nouveau roman, dan brak hij eind jaren 1970 door als romancier met het toegankelijke en lyrische Tussen tuin en wereld (1979). Voor dat boek kreeg hij in 1982 de driejaarlijkse Staatsprijs voor proza. De roman kreeg twee vervolgen: Mijn huis is nergens meer (1982) en Brieven uit Nergenshuizen (1986). Samen met het dagboek Het verkoolde alfabet (1992) vormt deze trilogie het bekendste werk van de auteur.

‘In zijn nieuwste dichtbundel Zing zing gebruikt Peter Verhelst de beproefde formule van het liefdesgedicht als metafoor voor een andersoortige, talige samensmelting. Die versmelting en de daaropvolgende scheiding voltrekken zich in een circulaire beweging die zes dichtcycli doorloopt, gevolgd door een slotakkoord.