‘Mia heeft het licht gezien / Niemand gaat verloren’, zingt Luc De Vos in een van Vlaanderens meest populaire songs. Maar niet alleen Mia heeft het licht gezien. Een opvallend verschijnsel in de Vlaamse en Nederlandse letteren van de voorbije decennia is de (her)bekering tot het (katholieke) geloof. De vaak even harde als noodzakelijke afrekening met God en religie in de tweede helft van de vorige eeuw lijkt een voorbije fase. God mag weer. Curatoren Arnoud van Adrichem en Erwin Jans vroegen gelovige en niet-gelovige schrijvers en dichters om zich over het fenomeen van de bekering te buigen.
Met bijdragen van Arnoud van Adrichem, Anneke Brassinga, Marc De Kesel, Maarten van der Graaff, Ger Groot, Jacob Groot, Elma van Haren, Kristien Hemmerechts, J.Z. Herrenberg, Erwin Jans, Willem Jan Otten, Johan Reyniers, Erik Spinoy, Franca Treur, Christophe Vekeman, Sven Vitse en Nachoem M. Wijnberg.
Hoofdredacteur Erwin Jans schreef een voorwoord bij dit nummer:
"Er wordt veel over God en geloof gesproken. En niet om ermee af te rekenen of om ermee te spotten, zoals dat in artistieke en links-intellectuele kringen vanaf de jaren vijftig bon ton was.'
Elen Braga staat bekend om haar multidisciplinaire aanpak van performance, textiel, installatie, beeldhouwkunst, video en openbare kunst. Haar werk is gebaseerd op veerkracht, zelftranscendentie, religie, mythologie en identiteit.
De bekering werd voorgesteld in de kathedraal van Antwerpen op woensdag 18 juni 2025.
Journalist Peter Decroubele ging in gesprek met Kristien Hemmerechts en Christophe Vekeman. Erik Spinoy bracht poëzie en Erwin Jans nam de presentatie op zich. Als orgelpunt was er, jawel, orgelmuziek.
Neem een abonnement op jaargang 2025 en u krijgt het boeknummer O se boloke/Bescherm ons. Stemmen uit Zuid-Afrika er gratis bij. Voor slechts 60 euro ontvangt u vijf prachtige nummers vol literair talent van jong tot oud en met beelden van aanstormende kunstenaars.
Benieuwd naar de genomineerde boeken? Over zes van deze boeken vindt u op onze website een grondige literaire kritiek:
Op zoek naar nieuw luistervoer? Luister naar nieuwe afleveringen van de Inktpodcast!
DW B positioneert zich stevig middenin het literaire debat. Bekijk hieronder de nieuwste literaire kritieken.
Wat gebeurt er wanneer je duizenden olifanten loslaat in de binnenstad van Berlijn? Gaea Schoeters gaat het gedachtenexperiment aan, en toont met precisie welke politieke en natuurlijke ontwikkelingen zich vervolgens voordoen. Het resultaat is een amusante roman, die toont hoe de mens altijd eerst het eigen hachje probeert te redden.
Ja, daar is hij weer! De witte plastic tuinstoel. Na de ironische introductie als een erfstuk dat ‘generaties meegaat’ en, enkele gedichten later, als identiteitsvormend object voor ‘de mannen van de wereld’ die bereid zijn tot ‘troepenvorming’, duikt de stoel ongeveer halverwege de bundel weer op. Nu niet als kluchtig attribuut van de moderne mens, maar als een onheilspellend lichtpunt in een weggevaagd landschap:
Voor haar roman Zwaluwstaarten dook Ellen Van Pelt in de geschiedenis van haar eigen meubelmakersfamilie: was haar eigen overgrootvader tijdens de Tweede Wereldoorlog schuldig aan collaboratie met de Duitsers? Hoe interessant haar eigen schrijfreflecties ook zijn, haar hoofdpersonage wil zich maar niet voor de lezer openen.
Wie zich laat leiden door de korte inhoud van een boek komt er bij De rode koe, de tweede roman van Hans Depelchin (1991), wat bedrogen uit. Ja, het gaat over de jonge Jeremy die na de verdwijning van zijn ouders opgroeit in het rendez-voushotel van zijn grootouders. Ja, daar gebeurt wat met een verdacht luchtje aan. Ja, Jeremy lijkt hierin een sleutelrol te spelen. En ja, de ingehuurde privédetective Diane zal niet rusten alvorens de zaak opgelost is. Maar een literaire-thriller-meets-bildungsroman heb je met De rode koe niet in huis gehaald.
‘[...] geen rouwbrieven of rosbief’ wenst de vader van de verteller wanneer hij zal overlijden. In de vijfde bundel van Tom Van de Voorde, De elementen, wordt in het eerste deel ‘Familiealbum’ stevig ingezet op vergankelijkheid. Wanneer je met de dood bezig bent, komt dat met een heel eigen perspectief, bijvoorbeeld dat je een tros druiven plots ziet als ‘opgebaard in een papieren mand’. Met de sterfelijkheid van een ouder komt ook de herkomstvraag: wat krijgt een kind aan belangrijke herinneringen tijdens de opvoeding mee en middels de stamboom overgeërfd? Zoals de overgrootvader van vaderszijde van de verteller ‘Hij viel op zijn 82ste dronken van zijn fiets/en liet voor een paar generaties schaamte achter.’
Hoe verwoord je de angst, machteloosheid en het verdriet die de mens kan voelen wanneer de verwoestende inmenging van de mens in de natuur wordt aanschouwd? In associatieve beelden toont Sara Eelen in haar tweede dichtbundel Kratermond de kwetsbare dynamiek tussen de mens en diverse weerloze dier- en plantensoorten. Dat de mens daar zelf óók weerloos van lijkt te worden, lijkt een belangrijk motief in deze bundel, waarin de verteller (vrouw) en haar partner (man) zich telkens opnieuw verhouden tot de natuur, in verwondering, in zorgen, maar ook in de kracht van onvermijdelijk nieuw leven.
